Waar blijven onze roodborstjes?

Een bericht van Nico de Haan

Nico de Haan

In het voorjaar zijn ze niet te missen, de parelende liedjes van de roodborstjes, maar in de zomer lijken ze plotseling allemaal te zijn verdwenen en zien en horen we geen roodborst meer.

Toch zijn ze er nog wel. Maar er worden veren geruid en dat kost ook energie. De jonge roodborstjes zijn nog bijna helemaal bruin van kleur en die vallen ook al niet op. Bovendien kun je je prima verstoppen in het dichte donkergroene zomerloof. Maar in september hoor je plotseling weer overal roodborsten zingen. Dat zijn de mannetjes die door de rui zijn en hier blijven om te overwinteren. Zij markeren een klein voedselgebied waar ze de hele winter blijven. De vrouwtjes en jonge vogels trekken meestal weg naar Spanje of Zuid-Engeland. Zij weten wat er staat te gebeuren straks in oktober. Want dan komen de “Noormannen”.

Tijdens de koude heldere herfstnachten komen er honderdduizenden roodborsten uit oostelijke en noordelijke streken op ons milde zeeklimaat af. Als volleerde mariniers komen ze ’s morgens in de ochtendschemering uit de hemel vallen en dan beginnen de gevechten. Gevechten van man tegen man om een goed en rijk winterterritorium. En wee je gebeente, als je niet snel vluchten kunt. Dan wordt er gevochten tot de dood er op volgt! Guerrilla in uw achtertuin!

Na het vechten hoor je plotseling op allerlei nieuwe plekken roodborsten zingen. Dat zijn de Russen, de Finnen en andere Scandinaviërs die een plekje hebben weten te veroveren. De hele winter hoort u ze al zingend hun voedselgebiedje verdedigen. In het voorjaar gaan de Noormannen naar huis en komen de dames terug uit hun zonnige Spaanse oorden. De jonge vogels van vorig jaar komen terug en moeten de strijd aangaan met de gevestigde orde voor een eigen territorium. Ook dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Uiteindelijk heeft iedereen weer zijn plek, wordt er volop gezongen en genesteld en is de cirkel rond.